Sinds 1954 bezit Nederland een uniek monument van moderne bouwkunst op een bijzondere buitenlandse locatie: het door Gerrit Rietveld gebouwde tentoonstellingspaviljoen op het Biënnale-terrein in Venetië.
Na bijna veertig jaar was het pand toe aan grondige restauratie. De ongunstige klimaat-omstandigheden, vocht en koude, in combinatie met onvoldoende mogelijkheden voor onderhoud maakten ingrijpen noodzakelijk.
Bij de restauratie is de verloren gegane ruimtelijkheid van het paviljoen herwonnen, met veel oog voor Rietveld’s keuze voor materiaal, textuur en kleur, met name in het museale interieur. Uitgangspunt voor de restauratie is geweest dat het karakter als daglichtpaviljoen gerespecteerd zou worden. Veel aandacht is besteed aan de kwaliteit van het daglicht. Installaties die voor hedendaagse exposities onmisbaar zijn, zoals audiovisuele netwerken, krachtstroom en mogelijkheden voor bijverlichting, zijn onzichtbaar ingepast. Een elektronisch gestuurd vloerverwarmingssysteem heeft de verwoestende vochtigheid in het paviljoen beheersbaar gemaakt.
Het project is door Wessel de Jonge als projectarchitect voor Leodejonge architecten gerealiseerd. Het gerestaureerde paviljoen is in juni 1995 feestelijk heropend door de toenmalige Staatssecretaris van Cultuur Nuis.